Rozdział szósty

 Lena, 25 listopada 2012r.

 - Zrobimy to! – nad moim uchem wrzasnął Kuba. – Ja wiem, co jest lepsze!

 - Doprawdy? – spojrzałam na niego jak na idiotę, który próbuje mnie przekonać, że biały to czary, a czarny to biały. – To może powiesz mi jak się to robi?

 - No pisze tu! – pokazał na sposób wykonania jednego z najtrudniejszych dań w tej książce kucharskiej. – No ja wiem, że nie umiesz czytać… Wybaczę ci to, ponieważ jesteś kuzynką mojego przyjaciela.

 Kuba poklepał mnie po policzku i z tryumfalnym uśmiechem podszedł do lodówki, żeby zacząć wyciągać produkty do tego potrzebne. Ja tylko na ten widok przewróciłam oczami i zabrałam się za ratowanie jeszcze niezrobionej przez niego kolacji. Krokiem pierwszym było zabranie książki kucharskiej sprzed jego nosa.

 - Ej! – Błaszczykowski już zorientował się, o co chodzi i zaczął mnie gonić. – Wiesz, że i tak cię dorwę!

 - Robert! – zaczęłam wrzeszczeć na cały dom, licząc, że zjawi się zanim on mnie dorwie, bo wiem, iż później będę tego żałować. – Robert!

 - Masz pecha, Robert pojechał po kwiaty dla dziewczyn, a Łukasz zamknął się w swoim pokoju.

 Zawsze ich nie ma, kiedy są mi najbardziej potrzebni. Wzięłam głęboki wdech i przeskoczyłam przez sofę, nie zatrzymując się dobiegłam do szafy, która była na klucz. Na szczęście on tam był i schowałam książkę, a klucz włożyłam do miejsca, gdzie nawet Kuba nie ma ochoty sięgać – czyli mój boski biustonosz.

 - No weź…. – spojrzał na mnie błagalnie. – To było takie fajne danie.

 - Fajne? A jesteś wstanie wymówić jego nazwę? – uniosłam wysoko brwi.

 - Ugh… Nie, ale wyglądało na smakowite.

 - Kuba, Kuba – zaczęłam kręcić głową. – Może i jesteś dobry na boisku, chociaż wątpię w to –przewróciłam teatralnie oczami, żeby go sprowokować. – Ale witaj w kuchni, w której jak na razie ja rządzę, więc się mnie słuchaj.

 - Ciebie? – wybuchnął  śmiechem, a ja w niego rzuciłam plastikową butelką, która na jego nieszczęście była do połowy napełniona wodą. – Ała to bolało!

 - I miało! – pokazałam mu język i wróciłam do szukania jakiegoś ciekawego dania.

 Cały czas słyszałam marudzenie Kuby. Czasem się zastanawiam, dlaczego Bóg nie stworzył u mężczyzny guzika „ WYCISZ”. Kiedy w końcu znalazłam jakiś ciekawy przepis, podeszłam do lodówki i zaczęłam wyciągać potrzebne produkty.

 - Wróciłem! – usłyszałam Roberta, który wszedł do mieszkania od tyłu. W rękach trzymał trzy wielkie bukiety róż. Podobało mi się w nich to, że każdy jest inny. Białe były z pewnością dla Agaty, żony Kuby, różowe dla Ani, narzeczonej Roberta i czerwone dla Ewy. – Gdzie mogę je włożyć?

 - Dałbym ci wazon, ale wiesz… - dołączył do nas Łukasz ze złośliwym uśmieszkiem. – Przy pewnych osobach trzeba być ostrożnym.

 - Śmieszne! – mruknęłam i odwróciłam się na pięcie.

 - Też cię kocham! – powiedział i zaczął grzebać coś w szafce. – Trzeba tylko nalać wody do tego i zanieść je do mojej sypialni… Cholera!

 Odwróciłam się i spojrzałam na kuzyna, który spojrzał na swoje rodzinne zdjęcie.

 - Zapomnieliśmy o Sarze i Oliwii… - mruknął.

 - Wcale, że nie – odezwał się Kuba, który do tej pory siedział cicho i wyjadał tylko migdały. – Słyszałem, że Lena ma dzisiaj wolny wieczór i z przyjemnością się zajmie Szkrabami…

 - Sama? – Łukasz zabrał mu paczkę z orzechami i sam zaczął je wyjadać. – Przecież nie da sobie sama radę…

 - No to niech zadzwoni do Mario – przewrócił oczami jakby to było oczywiste. – Chociaż może on jeszcze jest obrażony za to, że celowałaś w niego wazonem.

 - Robert trzymaj mnie! – zwróciłam się do Lewego, który nadal stał jak jakiś borok z kwiatami w rękach.

 Pokręciłam głową i podeszłam do niego, zabierając róże. On się odwdzięczył uśmiechem i zaczął napełniać wazony wodą. Włożyliśmy do nich kwiaty i zanieśliśmy razem do sypialni.

 Kiedy chciałam już wyjść, Robert złapał mnie za rękę.

 - Nie chciałbym się wtrącać w nieswoje sprawy, ale co się dzieje między wami? – zapytał mnie chłopak.

 - Chodzi ci o mnie i o Mario? – spojrzałam w jego niebieskie oczy. Chłopak pokiwał głową. – Pokłóciliśmy się i dał mi miesiąc wolności…

 - Miesiąc wolności? – zmarszczył czoło.

 - Chodzi o to, że przez najbliższy miesiąc będę żyła tak jakbym go nie znała i dopiero za miesiąc się z nim spotkam… I powiem mu, czy go dalej kocham.

 Robert słabo się uśmiechnął i mnie przytulił.

 - Nie mów o tym Kubie, proszę… - mruknęłam.

 - Jemu? Nigdy!

***

Mario, 25 listopada 2012r.

 - Stary, a może zrobimy sobie przerwę? – krzyknął za mną Marco. – Biegamy już półtorej godziny.

 Pokiwałem głową i zwolniłem tempo. Rozejrzałem się po okolicy. Nawet nie zdałem sobie sprawy, że dobiegliśmy do parku. Usiadłem na ławce i spojrzałem na Reusa, który właśnie dobiegał do mnie.

 - Dopiero wróciliśmy z meczu, a ty już się znęcasz nade mną? – powiedział żartobliwie przyjaciel. – Stary, co się dzieje?

 - Nic, a co miałoby się dziać? – z kieszeni wyciągnąłem paczkę gum. – Chcesz?

 - Nie, dzięki… - pokręcił głową i usiadł obok mnie. – Widzę jak się zachowujesz… Mało, kiedy da się ciebie wyciągnąć na dodatkowy trening, a tutaj ledwo przyjechaliśmy i już chcesz biegać. Stary Mario zawsze biegł do Leny…

 Spojrzałem na niego wilkiem, słysząc jej imię.

 - No to najwidoczniej Starego Mario już nie ma. Nie mówmy o niej, okej?

 Wstałem, chcąc znowu pobiegać, ale Reus zatrzymał mnie, podając swoją komórkę.

Hej. Marco, mam prośbę… Czy mógłbyś dzisiaj mi pomóc z Sarą i Oliwią? ~Lena

 - Dlaczego mi to pokazujesz? – nie spodziewałem się, że ten SMS może wywołać taką zazdrość.

 - Bo jesteś moim przyjacielem. Jeżeli nie będziesz mi miał za złe, pomogę jej – poklepał mnie po ramieniu.

*** 

Liam, 25 listopada 2012r.

  Wskoczyłem na sofę w salonie i spojrzałem na sufit. Byłem tak zmęczony i senny, że byłem w stanie zasnąć nawet tutaj, ale moi przyjaciele jakoś nie mieli dosyć. Louis zaczął śpiewać do swojej marchewki, czekając na wolną łazienkę, którą zajął Zayn, a Harry podziwia swoje ciało w lustrze i komentuje, gdzie zrobiłby sobie jeszcze jakieś dziary.

 Przewróciłem oczami i wyciągnąłem rękę po pilot, który leżał na stoliku. Wybrałem kanał z bajkami i odprężyłem się.

 Z kieszeni wyciągnąłem jeszcze moją komórkę i otworzyłem pocztę, licząc na wiadomość od Leny. Na moje szczęście moja wieloletnia przyjaciółka odpisała.

Drogi Liamie,

Gratuluję ruchu! Gdybym ja poznała kogoś tak wyjątkowego jak opisujesz tę dziewczynę, to z pewnością też odważyłabym się na taki ruch. Szkoda, że nie mam teraz takiego wyjścia… Między mną, a moim chłopakiem doszło do kolejnej kłótni i niestety przeszłam do rękoczynów, a dokładniej rzuciłam w niego szklanym wazonem. Z pewnością teraz uśmiechasz się od ucha do ucha, wyobrażając sobie tę akcję. Nawet nie muszę Ci pisać, że spudłowałam, bo z pewnością to już wiedziałeś.

Wiesz, co jest teraz najgorsze? To, że on dał mi miesiąc wolności… Przeraża mnie to, bo boję się, że zdecydował się na to, dlatego, iż mnie już nie kocha…. Oczywiście, Łukasz cały czas mi tłumaczy, że Mario nie wyobraża sobie życia beze mnie, ale nie potrafię tego pojąć… Miesiąc bez niego… Wszystko wróci do normalności, bądź nie wróci we Wigilię. Chciałabym, żebyś w takiej chwili był ze mną.

Kocham,

Lena.

 Było mi teraz szkoda Leny. Rozumiem, co czuje, bo sam niedawno straciłem kogoś kogo kochałem, tyle że ona ma szczęście, ponieważ u niej może to wszystko wrócić do normy. Usiadłem na sofie i spojrzałem na Lou, który już zdążył skonsumować swój mikrofon. Pokręciłem głową, kiedy na mnie spojrzał i od razu zabrałem się za sprzątanie stoliku, gdzie były porozwalane moje książki.

 - Liam – Tomlinson usiadł w miejscu, gdzie przed chwilą leżałem i spojrzał na mnie swoimi niebieskimi oczami. Kiwnąłem głową, dając mu znak, że może mówić. – Wracając do naszej wczorajszej rozmowy, czy zdecydowałeś się o tym, żeby zamieszkać u tej mojej cioci?

 - Louis – usiadłem bezradnie na stoliku i na niego spojrzałem. – Nie wiem… Bo chciałbym trochę zostać sam i poukładać jakoś swoje życie, tak żeby już was nie dołować… Ale jakoś boję się was zostawiać, bo jednak jesteśmy przyjaciółmi. Już z jednym z nas zawaliłem sprawę i teraz tego żałuję… Brakuje mi jakoś Nialla.

 - Nie martw się o niego. On długo się nie obraża – poklepał mnie po ramieniu. – Sam mi powiedział przed wyjazdem, że nie jest na ciebie zły i rozumie to, co się z tobą dzieje… W końcu znalazł jakiś pretekst, żeby jechać do Irlandii.

 - Dziękuję, że mi to powiedziałeś.

 - Od tego się ma przyjaciół – przybiliśmy sobie piątki. Kiedy wróciłem do sprzątania, Lou znowu się odezwał. – Emm… Liam?

 - Słucham? – tym razem się już nie odwracałem i nie przerywałem mojej pracy.

 - Bo wczoraj tak myślałem o tej twojej przyjaciółce Lenie i tym dortmundzkim piłkarzem… Może to jest jej kuzyn? Może jak chcesz to znajdziesz ją w Internecie, wystarczy napiszesz: kuzynka Luka…

 - Louis – spojrzałem na niego i pokręciłem głową. – Nie chcę tego sprawdzać… Wolę jak jest, a jak już to chciałbym ją poznać w rzeczywistości, a nie przeglądać jej zdjęcia w internecie.

 - Jak chcesz…

***

Lena, 25 listopada 2012r.

 Spojrzałam na trójkę chłopaków wystrojonych w garnitury. Każdy z nich przyciągał moje kobiece oko. Najwyższy z nich, Robert znowu poprawiał swój krawat – dobrze wiem, że jakby mógł ściągnąłby go na miejscu. Kuba nakładał na swój pyszczek kolejną porcję wody kolońskiej, a Łukasz poprawiał swoje włosy.

 - Możecie już skończyć? – założyłam rękę na rękę i zaczęłam tupać nogą. – Wyglądacie przepięknie w tych krawatach – spojrzałam tutaj na Roberta. – Pachniecie wystarczająco… A wasze włosy są idealne… Ugh! Chłopaki! Oświadczyny macie już dawno za sobą! To tylko zwyczajna kolacja, ze swoimi żonami… i narzeczoną. Mam nadzieję, że dziewczyny u Ani nie stroją się tak jak wy.

 Chłopaki zaczęli się śmiać.

 - Nie… Co ty! – Lewy zaczął kręcić głową. – Zaniosłaś każdej dwie pary sukienek, żeby mogły sobie wybrać… Znając życie, jeszcze się zastanawiają, którą założyć. Jeszcze do tego fryzury, makijaż…

 - Oj proszę cię… - przewróciłam oczami i podeszłam do stołu, gdzie poprawiłam jeszcze zastawę tak, żeby wszystko było idealne. – Mam nadzieję, że nie zwalicie tej kolacji…

 - A dlaczego tak ci zależy? – Kuba podejrzliwie spojrzał na mnie.

 - Bo obiecałam dziewczynom, że nie pozwolę wam gotować!

 - Trzymasz z nimi?! – cała trójka krzyknęła w tym samym czasie.

 Przewróciłam oczami, sięgając po największą poduszkę z sofy i jakimś trafem dostał tylko Kuba. Co za pech…

 Spojrzałam na zegarek i zdałam sobie sprawę, że powinnam się powoli zmywać. Wszyscy usłyszeliśmy melodię z Gangnam Style. Zmarszczyłam czoło i spojrzałam na chłopaków. Każdy zaczął szukać po kieszeniach.

 - Wszyscy macie taki dzwonek? – zdziwiłam się.

 Pokiwali głowę i w tym samym czasie wyciągnęli komórkę, lecz zwycięski uśmiech miał tylko Łukasz. Przyłożył telefon do ucha i odszedł odrobinę. Ja zaś schyliłam się i zabrałam torbę, która dzisiejszego wieczora będzie mi potrzebna. Spojrzałam na chłopaków i kiwnęłam chłopakom, dając im znak, że idę.

 - Lena – zatrzymał mnie jeszcze mój kuzyn. – Dzwonił Marek i załatwił ci mieszkanie na jakiś czas w Londynie…

 - Wyjeżdżasz?! – Kuba zmarszczył czoło.

 - A co będziesz tęsknił? – pokazałam mu język.

 - Co ty!

 - Mogę mówić dalej? – Łukasz zaczął się niecierpliwić. Pokiwałam głową i przysiadłam na skraju sofy. – Przyjaciele Marka mieszkają w Londynie, ale na parę tygodni wyjechali, pozostawiając tam swoją córkę. Jest ona w twoim wieku, więc szybko się dogadacie.

 - Kiedy mogę już jechać?

 - Myślę, że już jutro możesz się zacząć pakować.

 - Dziękuję – przytuliłam się do kuzyna. – Dobra chłopaki, ja już zmywam się. Bawcie się dobrze. Nawet ty, Kuba.

 Wyszłam z domu i pobiegłam przed bramę, gdzie czekał już samochód Reusa. Cieszę się, że zgodził się dzisiaj mi pomóc z dzieciakami. Wsiadłam do samochodu i pocałowałam blondyna w policzek.

 - Dziękuję, że chcesz mi dzisiaj pomóc.

 - Jesteś dziewczyną mojego przyjaciela, więc jakbym mógł odmówić?

 Uśmiechnęłam się do niego i rozsiadłam się w jego aucie.

Jak obiecałam, tak jest ;) Dziękuję Wam za komentarze oraz wanilii., która się tak rozpisała. Powiem Ci, że Twój komentarz zadziałał na mnie gorzej niż krytyka xD Po prostu teraz się boję, że coś zawalę i w ogóle... No, ale cóż, takie życie pisarza... ;p Hmm... Wyznaczam następną datę na... SYLWESTRA! No to teraz z niecierpliwością czekam na kolejne komentarze i do usłyszenia! 
Kinga