Prolog

Lena, 16 września 2001r.

 Znowu biegłam przez szkolny korytarz. Za oknami było pochmurno, a suche liście tańczyły na wietrze. Codzienna rzeczywistość. Kolejny dzień września i kolejne spóźnienie. Stanęłam przed wielkimi drzwiami sali numer 213. Sala od języka angielskiego. Wzięłam głęboki wdech, zapukałam i złapałam klamkę. Uchyliłam drzwi i zerknęłam na pełną salę moich kolegów, którzy siedzieli już przygotowani do dzisiejszej lekcji.

 - Lena, bardzo się cieszę, że dzisiaj nas zaszczyciłaś swoją osobą – przed moimi oczami stanęła wysoka, pulchna kobieta, która na swoim nosie miała wielkie okulary. Spuściłam wzrok i podeszłam do swojej ławki. – Co tym razem Skarbie?

 Podniosłam głowę i zobaczyłam jej rozbawioną twarz. Zawsze mi się wydaje, że jest ona na mnie zła za to, iż się spóźniam na lekcję, lecz ją to zawsze bawi. A raczej bawią ją moje wymówki.

 - Znowu przedłużył mi się trening – mruknęłam i wyciągnęłam ze swojego plecaka książki i zeszyt. – Rozumie pani, w niedzielę przyjeżdżają do nas moi kuzyni i chciałabym z nimi zagrać w piłkę. Tym bardziej, że Łukasz też ma przyjechać.

 - Ten twój starszy kuzyn? – zapytała znad papierów, które trzymała w ręku.

 - Tak! – uśmiechnęłam się na myśl o moim kuzynie. – Właśnie wyjechał do Zabrza i tam zaczyna swoją wielką karierę piłkarską.

 Wszyscy zaczęli się śmiać. Zmarszczyłam czoło. Za kilka lat będą mnie prosić, żebym ich poznała z Łukaszem.

 - No dobrze dzieci – kobieta zaklaskała w ręce. – Nie wiem, czy słyszeliście o projekcie, który jest przeprowadzany ze szkołą podstawową we Wolverhampton. Waszym zadaniem dzisiaj będzie napisanie listu po angielsku do swojego rówieśnika z tamtej szkoły. Tutaj mam imię i nazwisko waszego przyszłego przyjaciela – podniosła małe karteczki do góry. – Za chwilę podejdę do każdego z was i wylosujecie do kogo dzisiaj napiszecie.

 Nauczycielka podeszła do mnie jako pierwszej. Trochę bałam się tego, co mnie czeka, bo jeżeli trafię na kogoś kto mnie w ogóle nie zrozumie? Spojrzałam w zielone oczy kobiety, która kiwnęła głową, zachęcając mnie do wyciągnięcia karteczki. Wzięłam głęboki wdech, zamknęłam oczy i pociągnęłam za jeden listek papieru. W końcu otworzyłam oczy i spojrzałam na kartkę:

Liam Payne

***

Liam, 24 września 2001r.

 Siedziałem w ostatniej ławce i patrzyłem na wszystko, co się działo wokół mnie. Koledzy z klasy albo się bili, albo ciągnęli dziewczyny za włosy. Kiedy do klasy wszedł nauczyciel, wszyscy ucichli.

 - Dzień dobry klaso – powiedział stary anglista. – Mam dla was dzisiaj niespodziankę. Dotarły do nas dzisiaj listy od polskich dzieci.

 Uśmiechnąłem się, ponieważ długo czekałem na to, żeby ktoś do mnie napisał. Usiadłem prosto, oczekując na swój list. W końcu dostałem kopertę, na dodatek w moim ulubionym fioletowym kolorze. Spojrzałem na starannie napisane moje imię. Otworzyłem kopertę i wyciągnąłem ze środka list. Był on napisany zielonym długopisem.

Drogi Liamie,

Na początku tego krótkiego listu się przedstawię, nazywam się Lena Piszczek i mam 8 lat. Pochodzę z Jastrzębia-Zdroju. Jestem jedynaczką, ale rodzeństwo zastępują mi moi kuzyni - Marek, Adam i Łukasz. To oni nauczyli mnie grać w piłkę nożną – tak, jestem dziewczynką i potrafię grać w piłkę nożną. Uwielbiam też języki, może dlatego, że moi rodzice uczą w szkole. Mama uczy niemieckiego, a tata angielskiego – dlatego w moim liście nie ma żadnych błędów. Bardzo chciałabym kiedyś pojechać do Anglii i może Ciebie poznać, jeżeli oczywiście mój list Ciebie nie zniechęcił.

Liam, co u Ciebie? Może powiesz czym się interesujesz i dlaczego zapisałeś się do tego projektu?

Buziaki,

Lena

 Uśmiechnąłem się na widok tak pięknego listu i z książki wyciągnąłem czystą kartkę, którą zdążyłem przygotować parę dni temu. Wziąłem głęboki wdech i zacząłem pisać do Leny.