Rozdział piąty

Liam, 24 listopada 2012r.

 Wepchnąłem się do łazienki, w której siedział Zayn przeszło godzinę. Podszedłem do lustra i zacząłem kombinować coś z moimi włosami. A gdyby je tak ściąć?! Nie… Lepiej nie.

 Złapałem szczoteczkę do zębów i zacząłem myć zęby, a przy okazji czytać wiadomości na tt. Oczywiście, Danielle wstawiła nowe zdjęcia z występu. Uśmiechnąłem się na widok jednego, gdzie robiła śmieszne miny. Gdzie się takie dzieci rodzą? – pokiwałem głową i wróciłem na stronę startową.

 - Tak się cieszę, że jedziemy na dyskotekę – do łazienki wpadł Harry, który zaczął się rozbierać na moich oczach. – Wreszcie oderwę się od tej nudnej rzeczywistości. Wiesz o tym, że moja mama chyba po raz czwarty chciała mnie umówić z córką jej koleżanki?!

 Hazza wskoczył pod prysznic, piszcząc jak zawsze, kiedy włącza wodę, bo raz ciepła jest, a raz zimna.

 - Dlaczego się nie zgodziłeś? – wypłukałem swoje zęby i zabrałem się za prostowanie włosów. – Okazja, żeby się wybrać z dziewczyną na romantyczną kolację...

 - Tyś jej nigdy nie widział – mruknął. – Metr pięćdziesiąt wzrostu, osiemdziesiąt na wadze i jeszcze ten różowy aparat na zębach… Yyył.

 - A ja myślałem, że lubisz różowy – dogryzłem przyjacielowi.

 - Lubię, ale nie jak ona go ma! – oburzył się.

 - Ale ty powiedziałeś mi tylko jak wygląda… A jaka jest?

 - Nie wiem, nie znam jej… - wyłączył wodę i wyszedł spod prysznica.

 - To nie oceniaj jej jeszcze. Może jest twoim ideałem, ale nie z wyglądu, a z charakteru. Popatrz na mnie. Ja nie mam zielonego pojęcia jak wygląda Lena, z która piszę tyle lat, ale kocham ją jak siostrę, która zna wszystkie moje tajemnice, a może też ma metr pięćdziesiąt, osiemdziesiąt na wadze i krzywy zgryz…? Po prostu daj tej dziewczynie szanse, a nie przekreślaj jej na samym początku, bo sam wygląd nie jest ważny.

 Poklepałem przyjaciela po policzku i wyszedłem z łazienki. Poszedłem do salonu, gdzie na sofie leżał Louis i oglądał jakiś mecz.

 - To chyba nie jest Premier Legue? – zapytałem przyjaciela.

 - Nie – pokręcił głową. – Bundesliga… Oglądam sobie mecz FSV Mainz 05 i Borussia Dortmund.

 - I jak tam im idzie?

 - No jak na razie 1:1, ale to jest dopiero 42 minu… - nie skończył, ponieważ w bramkę wpadła piłka i teraz było 2:1 dla BvB. – Muszę przyznać, że ten Polaczek jest niezły.

 - To jest Polak?!

 - Jest tutaj trzech Polaków – Louis podniósł się na sofie i zerknął na zegarek. – Ten się nazywa Robert Lewandowski, czy jakoś tak, jest jeszcze Kuba Blaszesf… No nie ważne, ma głupie nazwisko, no i Łukasz Piscek…

 - Piscek? A pisze się je P-I-S-Z-C-Z-E-K?

 - Dokładnie! Skąd wiedziałeś?

 - Lena, z którą pisze ma tak na nazwisko i ma kuzyna o tym imieniu…. A co najciekawsze, też jest piłkarzem.

 Podniosłem się z sofy i zabrałem się za ubieranie butów. Tomlinson zaczął robić to samo, ale był zamyślony jakby to, co powiedziałem, dało mu jakiś powód do myślenia.

 Po chwili po schodach zbiegł Harry z bananem na ustach. Długo nie musieliśmy czekać na odpowiedź, żeby wiedzieć, co go tak rozbawiło. Z góry usłyszeliśmy krzyk Zayna i groźby rzucane w stronę Loczka.

 Spojrzeliśmy z Louisem na Młodego i zobaczyliśmy, że w ręce trzyma ulubiony dezodorant Malika.

 - Cholera! – po poręczy zjechał Mulat. – Gdzie on jest!?

 - Co się stało? – Harry próbował zachować się tak jakby się nic nie stało. – Szukasz kogoś, a raczej czegoś?

 - Radzę ci go oddać! – warknął.

 - Bo co?! – Harry zaczął ruszać swoimi brwiami.

 - Bo zadzwonię do twojej mamy i powiem jej, że chcesz się umówić z tą dziewczyną, która ma metr pięćdziesiąt, osiemdziesiąt na wadze i różowy aparat… - Malik uśmiechnął się tryumfalnie.

 - 1:0 dla Zayna – powiedział Louis jak jakiś spiker piłkarski.

 Dopiero po godzinie wszystko się uspokoiło i mogliśmy dojechać na dyskotekę. Przez całą drogę modliłem się, żeby ona tutaj dzisiaj była. Jeszcze przed wejściem do środka otworzyłem w komórce pocztę i wybrałem Lenę jako adresata.

Lena, postanowiłem jednak pojechać na tą dyskotekę. Liczę na to, że Ona tutaj będzie, ale znając Ciebie, powiesz mi, żebym się przypadkiem nie przeliczył. Jeżeli jej dzisiaj tutaj nie będzie to zrozumiem, ale chyba szybko z niej nie zrezygnuję.

Powiedz mi, czy się wszystko wyjaśniło z Twoim chłopakiem?

Kocham Cię,

Liam

 Wysłałem wiadomości i wysiadłem z samochodu. Podszedłem do paru dziewczyn i zrobiłem z nimi kilka zdjęć oraz rozdałem autografy. Po chwili wszedłem do środka. Przybiłem jeszcze piątkę z ochroniarzem i „rzuciłem” się w tłum.

 Było tutaj dokładnie jak wtedy, tylko brakowało mi jej. Zacząłem szukać Rudej Bestii. Lecz nigdzie nie widziałem rudych płomieni. Przecisnąłem się przez tłum i podszedłem do baru, gdzie siedzieliśmy ostatnio. Na moje szczęście obsługiwał dokładnie ten sam barman, co wcześniej.

 - Przepraszam – zaczepiłem chłopaka za ladą. – Byłem tutaj trzy dni temu z taką rudą dziewczyną…

 - Chodzi ci na pewno o Veronicę – powiedział, obsługując parę.

 - Tak, właśnie o nią. Znasz ją?

 - Veronica parę miesięcy temu tutaj jeszcze pracowała…

 - Powiesz mi jak mogę się z nią skontaktować?

 Chłopak na mnie spojrzał. Po chwili pokiwał głową i obsłużył kolejną parę, a wówczas gdy już nikt o nic nie prosił, podszedł do mnie.

 - Jestem ciekawy, dlaczego wy wszyscy chcecie się z nią umówić? – pokręcił głową z uśmieszkiem na twarzy.

 - Wszyscy? Czyli nie jestem jedyny?

 - Nie, nie… Teraz jesteś, bo ona nie jest taka jak sobie przed chwilą wyobraziłeś. Po prostu jak skończy z jednym być, to szuka kolejnego, a wszyscy po prostu są w niej po uszy zakochani…

 - Mówisz jakbyś jej nie lubił…

 - Ja i Veronica mamy wspólną przeszłość – uśmiechnął się do mnie. – Byliśmy ze sobą rok, a potem zerwaliśmy kontakt i jak sam ostatnio zauważyłeś, nawet nie zwróciła uwagi, że to ja ją obsługiwałem… Hmm… Wyglądasz mi na porządnego chłopaka, ale coś w twoim życiu jest nie tak, że zwróciła uwagę na ciebie… Przepraszam na chwilę, muszę obsłużyć klienta.

 Pokiwałem głową i odwróciłem się na krześle, żeby spojrzeć na bawiący tłum. Próbowałem jakoś przeanalizować słowa barmana i określić jaka ona jest, ale nadal miałem taką wielką ochotę ją zobaczyć.

 - Dobra, posłuchaj – odwróciłem się, kiedy usłyszałem chłopaka. – Veronica przeważnie przychodzi w soboty, dzisiaj też była, ale się minęliście. Więc przyjdź za tydzień o tej samej porze, bo dzisiaj wyjątkowo wcześnie wyszła.

 - Za tydzień nie mogę, mam koncert… - skrzywiłem się.

 - No to za dwa. Dobra, a teraz muszę wrócić do pracy – barman poklepał mnie po ramieniu i podszedł do klientki.

 - Dzięki – krzyknąłem za nim.

***

Lena, 25 listopada 2012r.

 Leżałam w łóżku i patrzyłam w sufit. Cały czas myślałam o tym, co wczoraj powiedział mi Mario. Jeden miesiąc wolności… Co to w ogóle ma znaczyć?! Chyba, że chce mnie się pozbyć, bo już mnie nie kocha.

 Starłam kolejną płynącą łzę. Może wszystko będzie lepsze, kiedy go nie będzie w moim życiu. Nie będę musiała już czekać na niego, nie wiedząc, czy tym razem przyjdzie na czas czy nie. Szkoda, że wszystko musi być takie trudne i to ja muszę decydować.

 Usłyszałam niemiecką melodyjkę w mojej komórce i bez patrzenia odebrałam ją.

 - Słucham cię mamo – no, a kto inny może mieć taką melodyjkę?

 - Hej! – w jej głosie jak zawsze było słuchać radość, jakby wygrała w totka. – Co tam u was słychać? Ciocia się pyta, czy nie narozrabialiście tam z Łukaszem…

 - Ciocia, czy Ewa? – uniosłam brew, chociaż i tak tego nikt nie widział.

 - Ewy już nie ma, więc wiesz… Jeżeli narozrabialiście to szybko mi tam posprzątać…(Już to widzę jak oni sprzątają – usłyszałam w tle tatę). – Zmarszczyłam czoło i ugryzłam się w język, żeby nie zacząć pyskować.

 - Wszystko jest na swoim miejscu. Nie rozumiem, dlaczego zawsze nas o to oskarżacie. Ja i Łukasz jesteśmy porządnymi ludźmi… No może czasem nam się zdarza coś popsuć, ale nie zawsze!

 Usłyszałam dzwonek do drzwi. Ulżyło mi, bo mogłam się jakoś teraz wykręcić z rozmowy.

 - Mamo, wrócił pan Piszczek, więc pozwól, że pójdę mu otworzyć, bo jak zawsze gamoń zapomniał kluczy.

 - No dobrze… Pa.

 - Pa.

 Rozłączyłam się i rzuciłam komórkę na biurko. Zbiegłam po schodach i na chwilę podeszłam do lustra, a dzwonienie i pukanie do drzwi z czasem narastało.

 Włosy upięłam w jakiegoś niedbałego koka. Spojrzałam jeszcze na moją piżamę w kratkę i nawet wczoraj nie zdałam sobie sprawy, że to jest ta, którą ukradłam Mario kiedyś z szafki.

 Po chwili się ogarnęłam i otworzyłam drzwi, za którymi stał zirytowany Łukasz.

 - Już się martwiłem i chciałem zadzwonić po policję – wszedł do środka i przytulił mnie. – Jest coś na obiad…? Czy ty dopiero wstałaś?

 - No tak jakby… - zagryzłam wargę i poszłam do kuchni. – Hmm… Czy dzisiaj ja muszę robić obiad?

 - Chyba nie myślisz, że ja zrobię – kuzyn podszedł do lodówki i wyciągnął z niej zimną wodę. – Dobrze wiesz, że ja nie potrafię gotować, a raczej potrafię, ale nigdy to nie smakuje Ewie – przewrócił oczami i wskoczył na blat.

 - Dzisiaj wszystkie wracają, prawda? – podeszłam do półki z przepisami.

 - Chodzi ci o dziewczyny? – pokiwałam twierdząco głową. – No tak, dlaczego pytasz?

 - To może z chłopakami zrobicie im jakąś niespodziankę i ugotujecie razem kolację, oczywiście pod moim rygorystycznym nadzorem? Zrobicie im jakoś przyjemność – uśmiechnęłam się słabo.

 Łukasz jak zawsze wyłapał moją nagłą zmianę humoru. Zeskoczył z blatu i podszedł do mnie, tuląc do siebie. Poczułam jak bariera, za którą do tej pory chciałam ukryć mój smutek, zaczęła się rozpadać. Czułam się taka bezbronna i nie wiedziałam jak sobie z tym poradzić.

 - Nie płacz – szepnął mi do ucha. – Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze…

 - Nie będzie, on już mnie nie kocha…

 - Nie mów tak, dobrze wiesz, że tak nie jest. Rozmawiałem z nim dzisiaj i powiedział mi, że dla niego to też jest trudne, ale nie dziwię się mu – odsunął mnie tak, żeby spojrzeć mi w oczy. – Powinnaś wykorzystać ten miesiąc, to może być wam potrzebne. Spójrz na mnie i na Ewę… Gdyby ona była tutaj na okrągło, to z pewnością też byśmy się ciągle kłócili, a tak mamy odrobinę czasu dla siebie.

 - Ale ja się boję, że nie dam rady…

 - Dasz, dasz... A jeżeli chcesz to zadzwonię do Marka, czy mógłby ci załatwić na ten miesiąc jakieś mieszkanie w Anglii...?

 - Mógłbyś? – spojrzałam z nadzieją na Łukasza.

 - A od czego nas masz?

 Uśmiechnął się i troskliwie pocałował mnie w czoło. Teraz już wiem, że nie jestem sama.

Przepraszam za takie krótkie. Więc jeżeli będziecie chciały, to w piątek opublikuję rozdział szósty ^^ Dziękuję Wam wszystkim za komentarze. Oczywiście, że ja-wredna nie podam Wam numeru do mojego dilera, bo jeszcze się w nim zakochacie - tak jak Bujka! xD
Jak tam święta? Udane? ;D Na pewno przejedzone jesteście tak jak ja xD 
Dobra, ja nie przynudzam i czekam z niecierpliwością na Wasze komentarze ;*
Kinga