Rozdział jedenasty

Mario, 29 listopada 2012r.

 Szedłem korytarzem za Piszczkiem. Światło migało tutaj jak w horrorze. Czyli jasne,  że za następnym zakrętem czeka mnie śmierć z jego rąk. A tyle miałem jeszcze do zrobienia… - pomyślałem i podrapałem się po głowie. Miałem ochotę zapytać się go, czy będzie boleć, ale nie chciałbym pogarszać sprawy. Prawda jest taka, że Łukasz jest spoko kolesiem, póki ktoś mu nie podpadnie. Pamiętam jak parę miesięcy temu Kuba i on mieli konflikt. Nikt wolał się wtedy do nich nie zbliżać, bo jak to mi kiedyś powiedział Robert, obaj są Ślązakami, a ci to mają trudne charaktery.

 Piszczek otworzył drzwi od stadionowej pralni i kiwnął głową, żebym właził. Wspaniale! Mam zginąć w pomieszczeniu pełnym brudnych szmat. Wskoczyłem na jedną z pralek i spojrzałem na zdenerwowanego Łukasza.

 - Możesz się pośpieszyć z tym zabijaniem? – zapytałem. – Za chwilę mamy trening…

 Podniósł wzrok, a ja się tylko cieszyłem, że nie posiada laserowych oczu.

 - Mario powiedz mi, po co ta cała szopka? – oparł się o ścianę i założył rękę na rękę. – Nie rozumiem, dlaczego dajesz nadzieję mojej kuzynce… I narażasz jej imię oraz swoje?

 - Łukasz – pokręciłem głową. – To nie tak miało wyjść. Nie miałem pojęcia, że tamten wieczór się tak zakończy.

 Przewrócił oczami i z kieszeni wyciągnął swoją komórkę.

 - Kiedy wczoraj zobaczyłem te zdjęcia, uwierz mi, miałem ochotę udusić cię gołymi rękoma. – Zobaczyłem jak podnoszą mu się kąciki ust. – Ale pomyślałem: Lena jest w Anglii, więc nie ma problemu z dziennikarzami, no ale cóż… Sam chciałeś być celebrytą, a nie po prostu żyć skromnie.

 Właśnie dał mi do zrozumienia, że przez najbliższe tygodnie, to ja będę królował we wszystkich plotkarskich gazetach, których tytuły będą brzmieć zależnie od tego, co ja zrobię. Nakryli mnie z inną dziewczyną, więc pomyślą, że „potajemnie” zdradzam swoją dziewczyną albo po prostu znalazłem jakąś kobietę lekkich obyczajów, lub też jest drugie wyjście – będę musiał na parę tygodni się z nią związać.

- Mario, jestem twoim kumplem z drużyny - kontynuował -  ale również kuzynem twojej dziewczyny, więc zastanów się następnym razem, co zrobisz. Przez ten wybryk naraziłeś nie tylko siebie, ale też Lenę. 

 - Wiem i przepraszam... - mruknąłem. - Uwierz mi, że nie chciałem tego i cieszę się, że mnie nie zabiłeś.

 - Niestety, Klopp mi tego zabronił, ponieważ jutro jest mecz.

 Puścił mi oczko i wyszedł z pralni. 

***

Lena, 30 listopada 2012r.

 Przetarłam oczy i spojrzałam na zegarek. Było pięć po ósmej, więc chyba należałoby wstać. Podniosłam się na łokciach i spojrzałam przez okno, które było naprzeciwko mojego łóżka. Bardzo mnie cieszyło, że za oknem prószył śnieg, bo jednak zima to moja ulubiona pora w roku.

 Wzięłam głęboki wdech i sięgnęłam po komórkę. Jeszcze zerknęłam na korytarz, żeby się upewnić, że Veroniki tam nie ma. Ta to potrafi wprowadzić rygorystyczne zasady. Zdążyła mi już zabrać laptopa, a telewizor wyłączyła na szlag. Mówi, że to wyjdzie nam na dobre, ja zapomnę o całym świecie i zajmę się sobą, a ona zaoszczędzi na prądzie.

 Zerknęłam na ekran mojego telefonu i zdałam sobie sprawę, że jutro minie dokładnie tydzień od mojego „zerwania” z Mario. Na początku mi było z tym trudno i cały czas o nim myślałam oraz chciałam wiedzieć, co tam słychać u niego, ale teraz mi jest łatwiej. Nie myślę o nim dwadzieścia cztery godziny na dobę oraz cieszę się każdą wolną chwilą. Życie bez niego wydaje się łatwiejsze, ale tak jakby pozbawione jakiegoś ważnego elementu. Tyle, czy ktoś będzie w stanie go zastąpić? Przecież nie ma na świecie drugiej osoby z takimi oczyma jak on, z takim uśmiechem...

 Pokręciłam głową. Znowu o nim myślę… Rzuciłam komórkę na kołdrę i dotknęłam swojego uda, które zostało posiniaczone parę dni temu przez przemiłego Liama. Uśmiechnęłam sobie na samą myśl o tym chłopaku. Chciałabym go jeszcze raz spotkać, bo nie wydawał mi się zlodowaciałbym Brytyjczykiem, których do tej pory spotykałam na londyńskich ulicach. Był po prostu uroczy.

 - Co tak się uśmiechasz? – W drzwiach do mojego pokoju stała Veronica z dwoma kucykami na głowie.

 - A tak sobie marzę o tutejszych chłopakach.

 - Rozumiem! – Uśmiechnęła się do mnie. – Spotkałaś już kogoś? Powiedz, że tak! I powiedz, że jest nieziemsko przystojny!

 - Znaczy się… - Sama nie wiedziałam, co jej odpowiedzieć, ponieważ pierwszy raz w życiu nie zwróciłam uwagi na wygląd chłopaka. – Chyba jest przystojny…

 Zmarszczyłam czoło i spojrzałam w jakiś punkt na ścianie, żeby przypomnieć sobie jego twarz. W głowie słyszałam tylko jego miły głos, który uspokajał. Nawet nie potrafiłam sobie przypomnieć, jakiego koloru miał oczy. Tyle, że ja zawsze najpierw na to zwracam uwagę, a może zwracałam?

 - Chyba? – Popatrzyłam znowu na Veronicę, która robiła przeróżne miny, a wyglądało to jakby ją swędził nos. – Hmm… Z tobą jest coś nie tak, ale pomińmy to! Co robimy? Może jakieś zakupy?!

 - Musimy? – Wywinęłam wargę. – Może pójdziemy do kina i spotkamy jakiś ładnych chłopaków?

 Dziewczyna zrobiła dzióbek i zaczęła w niego pukać palcem wskazującym, co wyglądało jakby myślała, tyle, że przy niej to nie wiadomo. Mieszkam z nią parę dni i mogę stwierdzić, że to najbardziej szalona osoba, którą poznałam. No, bo przecież kto normalny śpi z pałką do baseballu albo zostaje wyrzucony ze szkoły z powodu tego, że znudził się jej dzwonek i zmieniła na swoją ulubioną piosenkę?

 - No dobrze! – Dziewczyna wskoczyła na moje łóżko i zaczęła się przeglądać w moich oczach. – Pamiętaj, że ja biorę przystojniejszego!

 Dałam dziewczynie kuksańca i wygrzebałam się z łóżka. Spojrzałam na łazienkę, gdzie w „powietrzu” zawisła kartka: „Tutaj są drzwi”. Teraz przynajmniej na nich się nie zabiję, ale moje biedne czoło do tej pory ma pamiątkę po spotkaniu z szybą.

***

Liam, 30 listopada 2012r.

 - Liam! – Znowu Danielle się uniosła. – Źle wykonujesz te kroki! Przestań w końcu marzyć i wróć do nas!

 Pokiwałem głową i spojrzałem do lustra. Miałem już dosyć tych ciągłych prób przed koncertem. Przecież i tak zrobimy to po naszemu. Szkoda, że tylko Dan zobowiązała się do tego, żeby przed tym koncertem nas porządnie przygotować. Widziałem, że jej zależy, jej zawsze zależało.

 Wziąłem głęboki wdech i po raz kolejny próbowałem zatańczyć choreografię stworzoną przez nią. Spojrzałem na jej lustrzane odbicie. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, w którym do tej pory jestem zakochany. Jej ciemne loki unosiły się w powietrzu. Ona to kocha, tak jak ja kocham śpiewanie. Szkoda, że tego nie doceniłem.

 Spojrzałem na swoje odbicie i zobaczyłem za mną Loczka, który kaleczył gorzej niż ja. Zmarszczyłem czoło i spojrzałem na Danielle. Mi się obrywało za takie duperele, a temu nic nie powie? Ona tylko się uśmiechnęła.

 - Ten ma podejście do kobiet – pokazała mi język i zrobiła szpagat na zakończenie piosenki. – Dobra chłopaki! Jutro jeżeli zawalicie, to nawet czekoladki wam nie pomogą – spojrzała tutaj na Hazzę. – A więc do zobaczenia na koncercie!

 Pokiwała wszystkim głową na pożegnanie i zabrała się za pakowanie sprzętu. Podszedłem do niej i pomogłem.

 - Dziękuję! – Zmęczona usiadła na sofie. – Po raz ostatni podjęłam się pracy z wami – popatrzyła na mnie i zaczęła się śmiać. – Tyle, że wy jesteście inni niż reszta.

 Posunęła się, a ja usiadłem obok niej. Ona zaś podciągnęła nogi i spojrzała mi w oczy.

 - W jakim sensie jesteśmy inni? – zapytałem.

 - Jesteście moimi przyjaciółmi, bez których jednak byłoby nudno… i nie byłoby czekoladek! – Z torby wyciągnęła wielką czekoladę. – Chcesz?

 Uśmiechnąłem się do dziewczyny i sięgnąłem po kostkę. Tak jak myślałem.. Gorzka. Tylko my taką uwielbiamy. Nawet Niall, gdy ma Wielkiego Głoda, to po nią nie sięgnie.

 Dziewczyna położyła głowę na moim ramieniu i spojrzała w lustro. Widziałem, że dręczyła ją jakaś myśl. Położyłem dłoń na jej głowie.

 - Liam, ja się zakochałam… - szepnęła.

 - To wspaniale! – Spojrzałem w jej oczy. – Dlaczego się smucisz?

 - Bo z nim będzie jak z tobą, a nawet jeszcze trudniej. – Po jej policzku spłynęła łza. – Jak myślisz… Gdyby któreś z nas zrezygnowało wcześniej z tego, co kochamy, to udałoby nam się?

 Tak – pomyślałem, ale nie powiedziałem tego na głos. Zrezygnować z czegoś, co się kocha ponad życie, tylko po to, żeby być z kimś? Wydaje się to takie romantyczne, ale po prostu niemożliwe. Jeżeli nie potrafiliśmy sobie teraz z tym poradzić, to na pewno nie bylibyśmy sobie w stanie poradzić w przyszłości. Nie chciałbym wiedzieć, jak to boli, kiedy traci się największą miłość oraz to, co było dla nas ważne.

 Pogłaskałem ją po głowie i pocałowałem jej czoło.

 - Nie wiem… - szepnąłem jej do ucha. – Tyle, że teraz wiem, iż jesteś szczęśliwa beze mnie…

***

Veronica, 30 listopada 2012r.

 Otworzyłam drzwi do mojego mieszkania i wpuściłam Lenę do środka. W mieszkaniu było ciemno, więc trzeba będzie uważać, żeby na nic nie wpaść. Przyłożyłam dłoń do ściany w poszukiwaniu włącznika światła. Kiedy w końcu moje palce go znalazły, nacisnęłam, żeby nastała jasność, ale nic się nie stało.

 - Zapalisz to światło? – zapytała Lena.

 - Nie ma prądu.

 Uśmiechnęłam się do siebie. Coś czuję, że zapowiada się bardzo ciekawy babski wieczór. Zabrałam się za ściąganie moich butów, kiedy usłyszałam huk. Moje oczy zwróciły się w tamtą stronę. Usłyszałam jęk dziewczyny, na co się skrzywiłam. To musiało boleć – pomyślałam. Powoli podeszłam w tamtym kierunku i kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności, to zobaczyłam leżącą na podłodze postać. Podałam Lenie dłoń.

 - Mam nadzieję, że podłoga nie ucierpiała pod wpływem twojego ciężaru!

 W odpowiedzi dostałam w głowę. Wzięłam głęboki wdech i pokręciłam łepetyną.

 - Jesteś urocza – dziewczyna mruknęła pod nosem.

 Poczułam się dumna z tego, że jestem sobą. Wzięłam dziewczynę pod rękę i zaprowadziłam do salonu. Ona usiadła na sofie, a ja na fotelu. Byłam padnięta, ale muszę powiedzieć, że podobał mi się dzisiejszy dzień. Lena okazała się wspaniałą towarzyszką w podrywaniu chłopaków w kinie. Wszyscy byli dzisiaj pod wielkim wrażeniem jej niezdarstwa. Nie dość, że potknęła się w kinie o nogi jakiegoś przystojniaka, a ten rzucił się jej na pomoc, to dał jej swój numer telefonu.

 - Jestem zmęczona – mruknęła. – Dziękuję ci, że mnie dzisiaj zabrałaś do kina.

 - Nie ma za co. Śpij dobrze.

 Kiedy usłyszałam, że bezpiecznie dotarła do swojego łóżka, wyciągnęłam komórkę i zaczęłam szukać informacji o jej „byłym” chłopaku.

***

Mario, 30 listopada 2012r.

 Siedziałem na ławce w parku, próbując sobie ułożyć plan na najbliższe tygodnie. Miałem już dosyć tego wszystkiego, co huczało w mediach. Dopiero początek miesiąca, a moje życie legło w gruzach. Jestem pewien, że Lena, czytając dzisiejsze gazety, ma ochotę mnie zamordować. Ona już nie wróci…

 Odchyliłem głowę do tyłu i spojrzałem na zachmurzone niebo. Poczułem na swoich policzkach płatki śniegu, które topiły się pod wpływem moich ciepłych łez.

 Marzyłem zawsze o tym, żeby być sławnym piłkarzem, szanowanym na całym świecie oraz mieć najpiękniejszą i najmądrzejszą dziewczynę pod słońcem. Teraz mi pozostało się cieszyć każdym dniem jako jeden z najlepszych piłkarzy młodego pokolenia w Bundeslidze.

 - Przepraszam… - Podszedł do mnie mały chłopczyk. – Czy pan jest Mario Götze?

 Zmarszczyłem czoło i pokiwałem głową. On się uśmiechnął.

 - Uwielbiam pana grę… Też chciałbym tak grać, ale niestety nie mogę – schylił głowę na dół.

 - Dlaczego? – miałem zachrypnięty głos.

 - Parę lat temu wykryli u mnie raka i moja mama nie pozwala mi uprawiać sportu, a nawet wychodzić samemu z domu – powiedział smutno. – Teraz poszła do pracy i zostałem z babcią, ale ona zasnęła i postanowiłem przejść się.
 - Hmm… Co powiesz na to, żebym cię odprowadził?

 Chłopak uniósł głowę i uśmiechnął się.

 - Wiedziałem, że nie jesteś taki jak piszą o tobie w mediach!

Czekać tydzień na coś, co i tak jest bezsensu... Podziwiam Was. Dziękuję tym, które ten tydzień wytrwały i są ze mną. Hmm... Nigdy rozdziału nikomu nie dedykowałam, ale tym razem chcę go zadedykować wszystkim śląskim dziewczynom o trudnych charakterach ;D 
 Kiedy następny? No nie ukarzę już Was więcej i dodam we wtorek, myślę, że przez weekend zdołam coś napisać. Jak to się mówi, byle do ferii :D
Kinga

P.S. Przepraszam za błędy, które mogłyby się tutaj pojawić ;p